Etapy rozwoju cmentarza przy ul. Limanowskiego
Na podstawie analizy istniejących dokumentów daje się stwierdzić, że nekropolia ta posiada swoje etapy rozwoju na przestrzeni 200-letniego funkcjonowania.
1812 – 1813 – założenie cmentarza na dwumorgowej działce ofiarowanej przez Wojciecha Łodwigowskiego, oraz akt jej poświęcenia, aby mogła służyć wiernym do grzebania zmarłych.
1814 – ogrodzenie z bali i żerdzi.
1849 – poszerzenie cmentarza o grunty Domu Opieki oraz F. Zdzińskiego i J. Pilitza (razem 7 mórg).
1853 – Rząd Gubernialny w Radomiu zaleca zastosowanie regularnego układu przestrzennego wzorowanego na cmentarzach warszawskich. Układ przestrzenny projektował Maciej Bayer.
1854 – 1856 – początek budowy muru cmentarnego z cegły.
1864 – budowa, w miejsce drewnianej, bramy murowanej z izbą dla grabarza i kostnicą.
1870 – 1874 – budowa studni przez Klemensa Borkowskiego.
1872 – poszerzenie cmentarza o grunta: P. Mendykowskiego, B. Kuźnickiej, L. Serdyńskiego, S. Okólskiego. Cmentarz podzielono na trzynaście kwater.
1885 – 1887 – budowa muru i nowej bramy wejściowej przez firmę budowlaną S. Sławińskiego i J. Rejmana. Założenie żelaznej bramy głównej, kutej w warsztacie Małeckiego, według projektu S. Lamparskiego.
1889 – zawalenie się dawnej bramy (obecnie dzwonnicy) podczas burzy i jej odbudowa.
1890 – wykonanie planu cmentarza przez J. Sochackiego. Cmentarz podzielono na trzy części A, B, C. Roboty niwelacyjne i ogrodnicze prowadził ogrodnik Jakubowski. Konstanty Luboński prezes Towarzystwa Dobroczynności i członek Dozoru Kościelnego spisał 1600 nagrobków i założył Księgę pochówków.
1891 – 1901 – budowa domu służby cmentarnej i kancelarii.
1918 – budowa kostnicy.
1932 – Memoriał w sprawie zamknięcia cmentarza (nie zrealizowany).
1948 – poszerzenie cmentarza o działkę 4,5 hektara nabytą od Saskich.
1970 – poszerzenie cmentarza o działkę 1 hektara.
1974 – A. Grodziński wykonał 450 kart ewidencyjnych nagrobków.
1985 – ostatnie poszerzenie cmentarza o działkę 1 hektara.
1984 – 1985 – przeprowadzenie prac dokumentacyjnych nagrobków i drzewostanu (nie dokończone). Wpis cmentarza do rejestru zabytków województwa radomskiego.
1992 – wybudowanie murowanej kaplicy przedpogrzebowej w miejsce drewnianej (zniszczonej przez pożar) z 1918 roku.
Zapoznanie się z topografią cmentarza, układem kwater i alejek odzwierciedlających etapy rozwoju przestrzennego, wskazuje na brak koncepcji i przypadkowość w ich rozmieszczeniu. Od momentu założenia nekropoli kierowano się porządkiem geometrycznym.
Informacje zaczerpnięto za zgodą autora z pracy magistersko-licencjackiej ks. Janusza Stanka „Cmentarz rzymskokatolickiej parafii św. Jana Chrzciciela w Radomiu jako miejsce kultu chrześcijańskiego”, Lublin 1999.